Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Nil desperandum.djvu/39

 — Pijany warchoł, li ordyneryjna burda przygodziła ci się z wojskiem?
 — Kacpra mi ukradli moskiewscy werbownicy, więc go odbiłem, a że przy tem ten i ow oberwał po łbie, żołnierska to rzecz. Zasię potem napadli mnie w domu w nocy, jak złodzieja. Wyrwałem się, uspokoiwszy sztychem konwojowego oficyera. Zali mogłem się pozwolić, jak baran! A na Sybir mnie dysponowali...
 — Snadź drogi ci Kacper, iżeś dla niego azardodował głowę!
 — Ocalił mi życie w bywszej wojnie, rozumiałem więc słusznem...
 — Na tom go dał, by w potrzebie położył za cię głowę, to jego psia powinność....
 — Spełniał ją wiernie. Żołnierz to godny, wziął krzyż za męstwo, a sam książę mu warował, jako po wojnie otrzyma indygenat i oficyerską szarżę.
 — Weźmie, ale bizuny od podstarościego. Parob to mój. Ja mu każę wypisać indygenat surowcem! — srożył się ze szczególną złością.
 Sewer tylko zatopił w rodzicielskiej twarzy zapalczywe oczy, jakoby szpony jastrzębie, ale się jeszcze pohamował, właśnie ze względu na Kacpra.
 — Dlaczegoś po wojnie manifest podpisał i wziął abszyt?
 — Bom tak był powinien ojczyźnie i honorowi.
 — I gdzieżeś to potem wojażował i po co? — indagował niezbłaganie.
 — Nie mój sekret i wydać go nie mam prawa.
 — Jać nakazuję!