Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/217

 ...to mój żal płynie z tym cieniem, mój żal, mój żal!...
 ...i tęsknota moja i żal! —
 ...O ziemio moja słoneczna!
 Domu mój rodzinny! O siostry moje kwiaty, o bracia moi ptacy, o ziemio matko moja! Dusza moja jest cieniem tęsknoty za wami!
 Umieram!
 I jak motyl żałobny usiądę na złoconych belkach domu mojego —
 ...nie spędzajcie go!
 ...i jak wiśnia dojrzała spadnę na niebieski próg domu mojego —
 ... nie rzucajcie mnie złym dziobom!
 ...i jak liliowy chryzantem zakwitnę przed oknami domu mojego —
 ...nie zrywajcie mnie!
 Niechaj okwitnę w ziemi mojej, w oczach waszych niechaj uwiędnę, niechaj nasz wiatr mnie rozwieje w jesieni dniach i rzuci na pierś waszą — a spalą mnie łzy wasze...
 — i tęsknota...
 — i żal!
 Tak łkała Komurasaki pieśń tęsknoty ustami rozpaczy.
 A noc płakała za szybami, tylko już ciszej, bo świt nadchodził, a wiatr konał wyczerpany walką, czasem uderzył jeszcze miękkiem bezsilnem skrzydłem w okno, czasem jęknął i zatargał drzewami,