Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/118

 — Ale pan z Warsiawy?
 — Tak.
 — Tam to szyćkie panowie tak na pieskiego, jak najdłużej przez żuny.
 Chwila milczenia, a potem na wyścigi opowiadają mi różne kłopoty i sprawy.
 Wreszcie gospodyni częstuje mnie kawą. Odmawiam, prosząc jeszcze o mleko i chleb razowy. Daje mi i mówi do starego z przekąsem:
 — Widzis, stary!... Bo to panie, mój się tak rozpuścił w ty Warsiawie, że razowego chleba ani w ząb, ino mu muszę pytlowy kupować cięgiem, a na mliko nie spojrzy.
 — Takie słodkości, jak mliko i razowiec, to mi już paździerzem w gardle stoją.
 I gadają dalej, ale mnie senność taka rozbiera, że idę do stodoły spać.
 Znalazłem parę cali wolnego miejsca, okręciłem się cały w grochowiny i sam już nie wiem kiedy usnąłem.
 Śpię w najlepsze, gdy mnie któś trzęsie i woła:
 — Bracie, trza się powstać.
 To siostra obok śpiąca mnie budzi.
 Przymykam oczy i opuszczam się w sen ociężale. Boże! jakżebym spał jeszcze, ale zimno mnie przenika siarczyste i dzwonki ostrymi tonami dźwięczą, a przez szerokie szczeliny stodoły świt rzuca pasy światła. Rumor powstawań i ta świadomość, że iść trzeba, nie pozwalają mi zasnąć. Wstaję, i choć się trzęsę z zimna, idę w łączkę, na drugą stronę drogi