Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przysięga.djvu/112

 — Idziemy przecież wszyscy razem, — odpowiadam, z zajęciem przeglądając jego twarz, doskonale poznaczoną śladami przyjacielskich rozmów.
 — Brat pewnie z Warszawy?
 — Tak, panie, z Warszawy.
 — Niech brat sobie w nos schowa to „panie!“ Tu są wszyscy bracia i siostry — mówi energicznie, a wreszcie zapytuje bez wstępu:
 — Brat jakiej profesyi?
 Zachłysnąłem się trochę, ale jakoś udało mi się nie odpowiedzieć, a on obejrzał starannie moją okrywkę, torbę przy boku pomacał, dotknął się butów i nóg moich.
 — Nie dojdzie brat. Z takiemi nogami to można się kazać na Pradze przetopić i odwiźć do Warszawy, ale nie iść do Częstohowy!... Paliwa dużo brat niesie?... A fajgli?
 Podałem mu śpiesznie cygaro. Obciął zębami, zapalił, wciągnął masę dymu w płuca, wypuścił, i jakoś miękko rzekł:
 — Co najmniej — dychowe! Ho! ho! brat musi być nie byle profesyant!
 Przełożyłem zdenerwowanie nad możebne zniknięcie paliwa i owych fajgli, więc się łączę z kompanią. Ogromnie prędko idą. Kto śpiewa, to śpiewa, a reszta gawędzi z cicha. Słyszę najrozmaitsze szczegóły o gospodarstwie, wsiach; ceny zboża zdają się ich najwięcej interesować. Na wszystkie strony krzyżują się zapytania: Skąd brat? skąd siostra? Przeciągły, śpiewający akcent miękki — dominuje.