Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/095

— 93 —

stole, kiej te węże czerwone a tłuste i co trochu rozwieszała je na żerdce nad kominem.
 — Niech spróbuje! Zmówiły się i z tem przyleciały!
 Nie mogła się uspokoić.
 — Nim Jambroż wróci, kiełbasy będą gotowe... — zagadywała stara.
 Ale Hanka zmilkła, zajęta pracą, a głównie rozmyślaniem, jakby odebrać połcie owe i szynki.
 Ogień trzaskał na kominie i tak się galanto buzowało, że w całej izbie było czerwono, w garach parkotały gotujące się różności, z których czyniono kiszki, a dzieci cosik trwożnie gaworzyły nad nieckami z krwią.
 — Laboga, jaże me mdli od tych smaków! — westchnął Witek, pociągając nosem.
 — Nie wywąchuj, bo możesz co oberwać! Krowy ano pój, siano zakładaj i sieczkę na noc zasypuj... Późno już! Kiedy to obrządzisz?...
 — Pietrek zaraz przyjdzie, sam przecie nie uredzę...
 — A kajże to poszedł?
 — Nie wiecie?... pomaga sprzątać na drugiej stronie!...
 — Co? Pietrek! ruszaj bydło obrządzać!
 Krzyknęła naraz Hanka w sień z taką mocą, że Pietrek w ten mig poleciał w podwórze.
 — A przyłóż kulasów i sama se izbę wyporządź!... widzisz ją!... dziedziczka jakaś, rączków se szczędzi, parobkiem się wyręcza! — wołała rozzłoszczona do ostatka, wywalając jednocześnie na stół z garnka dymiącą się wątrobę i dutki, gdy jakiś wóz zaturkotał i dzwonek zajęczał na dworze.