Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom III.djvu/090

— 88 —

 Głęboką nieprzenikliwość miała w oczach.
 — Wamby wyśpiewał, byście go ino mądrze za język pociągnęli.
 — Niech ino mu rozum przyjdzie, popróbuję wypytać...
 — Byście mądrą byli i język za zębami trzymali, to o tem, gdyby się pieniądze znalazły, możem ino na spółkę wiedzieć. Znalazłby się większy grosz, toby było łacniej i Antka wykupić z kreminału... a poco drugie wiedzieć mają?.. Jagna ma dosyć zapisu... i możnaby też na proces mieć, by jej te morgi wyprawować... A Grzeli mało to posyłali do wojska! — szepnął, nachylając się do niej.
 — Prawdę mówicie... juści... — jąkała, strzegąc się, by z czem się nie wyrwać.
 — Rachuję, że musiał kaj w chałupie schować... jak uważacie?
 — Wiem to, kiej mi o tem ni słówkiem nie natrącił?..
 — O zbożu wam cosik wczoraj prawił... nie baczycie to? — podsuwał.
 — Juści, że o siewach wspominał.
 — I o beczkach cosik powiadał — przypominał, nie spuszczając z niej oczu.
 — Jakże! boć w beczkach stoi zboże do siewu! — zawołała, niby nie rozumiejąc.
 Zaklął zcicha, ale się teraz utwierdzał coraz bardziej, że ona coś wie; wyczytał to z jej twarzy zamkniętej i z oczu zbyt przyczajonych i trwożnych.
 — A com waju zawierzył, nie rozpowiadajcie...