Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/062

— 62 —

 — To ino tak zrazu, boście niezwyczajni, niewłożeni... — tłumaczył stary.
 — Przejść przejdzie, wiem. Przyniesiesz to Hanuś obiad?
 — Przyniesę, a gdziebyś to latał taki karwas drogi, przyniesę...
 Poszedł zaraz, bo trzeba było równo z dniem stawać na robocie.
 I tak mu się zaczęły dnie ciężkiej, znojnej pracy.
 I czy mróz choćby i największą skrzytwą prażył, czy zawierucha dęła i biła wichurą i śniegiem, że oczów nie było można ozewrzeć, czy odwilż przychodziła, że trzeba było stać dnie całe w rozmiękłym śniegu, a przykry, wilgotny ziąb w kości właził, czy śniegi sypały, że topora własnego mało co widział — trzeba było zrywać się dodnia, bieżyć i dnie długie pracować, aż gnaty trzeszczały i każda żyła zosobna pruła się z utrudzenia, a śpieszyć się do tego, bo cztery piły tak zeżerały drzewo, że ledwie mogli nastarczyć, i Mateusz poganiał.
 Ale nie to mu się mierziło, nie ciężka praca, nie wichry złe, skrzytwy, pluchy czy śniegi srogie, wzwyczajał się był do tego potrochu — bo jak się człek przyłoży, to mu i w piekle niezgorzej — powiadają mądre ludzie, jeno czego znieść nie mógł, to tego Mateuszowego przodownictwa i tych jego ciągłych doskwierań.
 Inni już na to nie baczyli, a on za każdym razem, kiej posłyszał, wrzał złością, a nieraz tak odwarknął, że tamten ino ślepiami błyskał, a znowu, jakby z rozmysłem, do wszystkiego się czepiał, niby nie prosto