W izbie Antków też było dziwnie mroczno, chłodno i smutnie; dzieci bawiły się na łóżku i zcicha do się krzekorzyły, kiej te kurczątka zestraszone, a Hanką tak podrzucała niespokojność, że rady sobie dać nie mogła. Chodziła z kąta w kąt, wyglądała przez okno, to przed domem stała i rozpalonemi oczami wodziła po śniegach. Hale, ani żywej duszy nie ujrzał na drogach, ni na polach — parę sań przewlekło się od karczmy i zginęło pod topolami, jakby się zapadły w tej śniegowej topieli, że ni znaku, ni głosu nie ostało po nich. Nic, jeno ta cichość zmartwiała i pustka nieprzejrzana!
— Żeby choć ten dziad jaki zajrzał, żeby choć z kim zagadać! — westchnęła.
— Kucusie! kucu, kucu, ku—cu! — zaczęła gonić po śniegach kury, bo się rozłaziły i szukały miejsc na trześniach. Pozanosiła je na grzędy, a zpowrotem wywarła gembę na Weronkę, bo jakże, tamta wystawiła do sieni cebratkę z pomyjami dla gadziny, a te zapowietrzone świntuchy rozlały na ziemię, że kałuża stanęła pod drzwiami.
— ...to świń pilnuj, kiej się za gospodynię masz, dzieciom przykaż... ja bez ciebie nie będę się taplała w błocie... — wykrzykiwała przez drzwi.
— ...sprzedała krowę, to głos tu będzie zabierać, ale, błoto już jej przeszkadza. wielka pani, a sama kiej w chlewie siedzi...
— ...Tobie wara, gdzie siedzę, i wara ci do mojej krowy!
Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/034
Ta strona została uwierzytelniona.
— 34 —
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8e/W%C5%82adys%C5%82aw_Stanis%C5%82aw_Reymont-Ch%C5%82opi_Tom_II.djvu/page34-652px-W%C5%82adys%C5%82aw_Stanis%C5%82aw_Reymont-Ch%C5%82opi_Tom_II.djvu.jpg)