Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/065

— 55 —

na brodzie, zalepionem papierem, przez który sączyła się krew.
 Sądy nie były jeszcze zaczęte.
 Ale przed domem sądowym, co stał zaraz w rynku, naprzeciw ogromnego poklasztornego kościoła, czekało już sporo narodu. Siedzieli na wydeptanych stopniach, to kupili się pod oknami i raz wraz zaglądali do środka, kobiety zaś przykucnęły pod bielonemi ścianami, opuściły czerwone zapaski z głów na ramiona i rajcowały.
 Boryna, że dojrzał Jewkę z dzieckiem na ręku, stojącą w gromadzie swoich świadków, to się zeźlił zarno, jako że skory był do złości, splunął i wszedł do sieni drugiej, biegnącej naprzestrzał sądowego domostwa.
 Po lewej stronie był sąd, a po prawej mieszkał sekretarz, bo jakoż właśnie Jacek wyniósł samowar przed sam próg i tak go rozdmuchiwał cholewą zawzięcie, że dymił niby komin fabryczny, a co chwila ostry, gniewny głos krzyczał z głębi zadymionej sieni:
 — Jacek! buciki panienkom!
 — Zaraz, zaraz!
 Samowar już niby wulkan huczał i buchał płomieniami.
 — Jacek! wodę panu do mycia.
 — Dyć zara, zrobi się wszyćko, zrobi! — I spocony, nieprzytomny, ganiał po sieni, aż dudniło, powracał, dmuchał i znowu leciał, bo pani krzyczała:
 — Jacek! kulfonie jeden, gdzie moje pończochy?!..
 — Ale! ścierwa nie samowar!