Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/54

 — A jednak musi być w tem coś innego, musi — upierał się siwy, o żółtej i pomarszczonej twarzy pan, siedzący za gospodynią.
 Zenon roześmiał się głośno, tak dziecinne wydało mu się to przypuszczenie i tak wprost zabawne.
 — Ja twierdzę jednak, że w tem tkwi coś — zawołał uporczywie.
 — Pewnie, jakaś tajemnica bytu, jakaś transcendentalna zagadka! — rzucił złośliwie i niechętnie.
 — Wszystko jest tajemnicą i wszystko zagadką — wygłosił surowo.
 — Czy miss Daisy była wcześniej na śniadaniu? — spytał Joe.
 — Nie, wcale nie była, je u siebie — szeptała Mrs. Tracy, tuląc do szerokich piersi wylękłe jeszcze i jakby nawpół martwe z przerażenia koty.
 — Może słaba? — pytał, spostrzegając żywszy błysk w oczach Zenona.
 — Zdrowa, tylko zajęta listami, dostała dzisiaj z Kalkuty całą pakę.
 — Duży osób było u Mr. Guru?
 — Cała procesja. Nikogo jednak nie przyjął, kazał tylko przez służącego oświadczyć, że on przyjechał do Europy oglądać i pytać, więc niechaj czekają na zapytanie — odpowiadała, zniżając głos.
 — Tak, niechaj czekają, aż zapytam! — potwierdził niespodziewanie Guru.
 — Odpowiedź dumna i zarozumiała — rzucił Zenon niechętnie.