Strona:Władysław St. Reymont - Wampir.djvu/46

ty jakąś siłą niezwalczoną trwożnego uroku, strachu nieledwie.
 Ale przemógł się wreszcie i zaczął mówić prędko i dużo, by zagłuszyć własny niepokój, śmiał się jakoś nienaturalnie, zaglądał jej w oczy zbyt natarczywie, nawiązywał usilnie porwane nici, rozdmuchiwał przygasłe ognie, uciekał wprost do niej całą mocą duszy strwożonej, wszystką siłą rozbłysłego nagle uczucia, aż rozchmurzyła twarz i poczuła się jak dawniej ufną i prawie tak samo szczęśliwą, prawie tak samo...
 Zatrzymał jednak skwapliwie pierwszy napotkany pusty powóz, i Betsy wsiadła.
 — Wieczorem czekamy na pana z obiadem.
 — Przyjdę, cóżbym robił bez tych godzin.
 — Mnie one bardziej są potrzebne, bo czemżebym żyła cały, długi tydzień...
 — I ja czekam na nie z upragnieniem, i ja! — zawołał szczerze.
 — Zen!
 — Betsy!
 Skrzyżowały się słowa, spojrzenia i gorące, namiętne uściski rąk.
 Za chwilę powóz zniknął w mgle, słychać było tylko głuchy tupot konia i miarkowe, głośne wołanie: Hep! Hep! Hep!...
 Mr. Zenon poszedł śpiesznie w kierunku Green Parku i wkrótce jakby zatonął w zamglonych i pustych przestrzeniach; tylko gdzie niegdzie, jak