Strona:Władysław St. Reymont - Pisma IX - Nowele.djvu/175

— 171 —

 — Kiedy pon przyjadą? — zapytała Wawrzonowa.
 — Dobrze jeszcze sam nie wiem, ale pewnie na Ś. Szczepan. No, zostajcie z Bogiem!
 — Panu Bogu oddajem, szczęśliwa droga! — odpowiedziały obie, pochylając się w ukłonie.
 Mróz go na dworze owionął siarczysty, aż się skrzyły śniegi i migotały w słońcu, a osędzielina pokrywała srebrnemi puchami drzewa, płoty i trzęsła się niby cienkie włókna pierza na słomianych dachach. Druty telegraficzne, ciągnące się zaraz za Wawrzonową chałupą, równolegle z linją drogi żelaznej, wyglądały jakby skręcone z grubych kłaków bawełny i brzęczały przytłumionym, rozlazłym jękiem.
 Wszedł na plant i zaraz na przejeździe zastąpił mu drogę dróżnik.
 — Może mnie pan zwolni na pasterkę? żona me zastąpi na przejeździe — prosił pokornie.
 — Dobrze.
 — Prose pana, kropatwy dwie zabiły się o druty, Płoszka je znalozł i przyniósł.
 — Zanieście je do mnie i powiedzcie, żeby je Wawrzonowa powiesiła na mrozie.
 Poszedł plantem. Śnieg zaścielał białą powłoką i pola, i rowy, skarpy i plant, tylko wyrzynały się z niego cztery błękitnawe, błyszczące się nici szyn, biegnące prosto. Drzewa i krzaki rosnące ponad koleją, gięły się pod grubą warstwą śniegu.