Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/39

 — Chciałby jak najprędzej zasiać na wiesnę, temu leci — ozwał się z wiarą stary Szczepan.
 — A wybyście to nie chcieli? — żartowała idąca za nim kumoszka.
 — Dyćby każdy rad. Ale cóż? Młodszemu zawdy raźniej. Trudno wszyscy mają być pierwsi.
 Rozsądną odpowiedzią zamknął gębę śpasobliwej kumoszce.
 Odwróciła się do dziewczyny, idącej w tyle.
 — A ty Wiktuś czemu ostajesz na zadku?
 — Nika mi nie śpieszno — odpowiedziała hardo Wikta i gniewne spojrzenie rzuciła na działek, gdzie się czerniła chazuka Jędrka.
 — Niech leci! — pomyślała. — Myśli, że go bedę gonić... jutro!
 — Wiktuś! — ciągnęła kobieta, nie zrażona suchą odpowiedzią. — Rówieśnice cię poodlatują i co bedzie?... Patrz, ka hań to już Jadzia z Anielką! Pod samemi chałupami!... A nie wiesz to, że dziopy powinny dziś na wyścigi lecieć, coby w mięsopusty była o nie dobijacka...
 — Nika mi się nie śpieszy... — odrzekła sucho.
 — Taak? A chciałaś na jadwencie wesele zrobić. Nie śpieszyło ci się? co?
 Głośny śmiech idących przodem zawtórował słowom złośliwej kumoszki. Wikta zacisnęła zęby i stanęła, odwracając się za siebie, choć nie było kogo wyzierać, bo już wszyscy prze-