Strona:Władysław Orkan - Nad urwiskiem.djvu/27

pnęła do siebie i zabrała się do gniecenia bryndzy na szerokiej misce, lejąc mleko słodkie i bijąc pół kopy jaj.
 Dwaj chłopcy przybliżyli się ku niej.
 — Mamusiu, co to bedzie? — zapytał nieśmiało młodszy.
 — Kołacze bedą...
 — Dziś?... — spytał starszy.
 — Dziś póst... nie wiesz o tem? Wilija...
 — To nic nie będziemy jeść, bo mama powiedziała Teresi, że dopiero na wieczór ugotuje...
 — Na wiliją... — oświadczyła matka.
 — To dopiero wieczór wilija?... — pytał żałośnie młodszy.
 — Cały dzień wilija, ale się dopiero na wieczór je...
 — Na wieczór!... — szepnęli smutno obydwa i spojrzeli ku garnkom, stojącym rzędem na nalepie.
 Niezadługo wróciła Tereska i jęła się łupienia kartofli. Matka pokończyła swoje, zapaliła w piecu i szła robota po robocie, raźno, wartko... W dymnej izbie wisiało oczekiwanie rok niewidzianej wilii...
 Niebawem i Błażej wrócił z podłaźnicką. Zmarzł, jak sęk, bił kerpcami o ziemię i pchał się ku piecowi...
 — Mróz, jak sto dyabł...
 — Cit!... — pogroziła mu żona — wilija dzień