Prus i nieznanej bliżej krainy Selencia, która jednak z pewnością, jak to ze słów samego Galla wypływa, nie jest Szląskiem. Żałować wypada, że Gallus nie podał żadnych dat dokładniejszych co do założonych w tych ziemiach przez Bolesława biskupstw, ale w każdym razie słowa te powinny dla nas stanowić dowód, że Bolesław nie poprzestał na zorganizowaniu biskupstw w samej Polsce, lecz że w miarę postępu swych zdobyczy korzystał w szerokiej mierze z przywileju Sylwestra. Nawet brzmienie słów Galla w ustępie gdzie podaje, że »apostolicus per eum episcopos ordinavit« robią wrażenie, jak gdyby zdanie to zostało sformułowane w myśl i w duchu bulli Sylwestra II., którą podobne prawo Bolesławowi nadano. Że rozumowanie nasze, o ile dotyczy tego prawa, nie jest pozbawione pewnej realnej podstawy, stwierdzić mogą dalsze próby Bolesława, w kierunku rozwoju organizacyi kościoła polskiego.
Chcąc wzniesioną dopiero budowę kościoła polskiego wzmocnić, prosił Bolesław wracającego do Włoch Ottona o przysłanie stamtąd zakonników, którzyby zakładając klasztory, w pracy około ugruntowania chrześciaństwa w Polsce pomocnymi być mogli. I rzeczywiście na wezwanie Ottona dwóch z towarzyszy św. Romualda w Pereum Benedykt i Jan oświadczyli swą ku temu gotowość, a cesarz zaopatrzywszy ich w potrzebne książki i sprzęty kościelne, wyprawił do Polski[1]. Z nimi miał się również połączyć młody jeszcze, lecz pełen żarliwości religijnej zakonnik Bruno z Querfurtu, rówieśnik Thietmara z Merseburga, i wychowaniec szkoły w Magdegurgu[2] z której wyszedł św. Wojciech. Jako potomek jednego
