Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/138

— 134 —

dem na honor oficerski, zresztą na nic się to panu nie przyda... Trokim panu nie powie nic, albo kłamstwo. Przyrzekasz pan?
 — Przyrzekam.
 — Po trzecie ciągnął dalej Szachin co do owej niewolnicy (bo to jest niewolnica do mnie należąca, przezemnie kupiona), co do niej, zrobić pan z nią możesz, co ci się podoba, ale zachowasz tajemnicę na zawsze, kto panu ją powierzył. Czy i ten warunek przyjmujesz?
 — Przyjmuję.
 — A więc przyjmujesz pan wszystkie warunki. Czy ich pan dotrzymasz, to inne pytanie. Nie mam na to żadnej rękojmi prócz przyrzeczenia. Ale ja się upewnię przysięgą.
 — Jakto? — zawołał oburzając się oficer — mamże ci jeszcze przysięgać?!
 — Nie potrzeba. Ja niechcę pańskiej przysięgi. Ja sam przysięgnę!
 Fogelwander spojrzał ze zdziwieniem na Szachina.
 — Tak jest, panu się nie przysłyszało. Ja przysięgnę, i to mi wystarczyć musi...