Strona:Władysław Łoziński - Skarb Watażki.djvu/109

— 105 —

swego jeńca i wydał okrzyk zdziwienia.
 Zamiast Trokima Watażki stała przed nim postać zupełnie obca, którą pierwszy raz widział w swem życiu.
 Dla czytelników naszych jest to już postać znajoma.
 Nie był to kto inny, tylko biedny pan Tymofiej Kłyszko, setnik krystynopolskich dworskich kozaków...
 Nie mogąc sobie zdać sprawy z tego, co się z nim działo, wściekły od bólu, który mu sprawił bicz Szachina, Kłyszko rzucił nóż i chwycił za drugi pistolet, który miał pod płótnianką za pasem.
 Szachin skoczył jak kot na drugą stronę bryczki, przyczepił się do niej i zawołał na pachołków, aby ruszali co żywo z miejsca.
 Rysaki porwały się znowu szybkim pędem, bryka okryła się tumanem kurzu, a drugi strzał kozaka przedziurawił tylko płótno....
 Kłyszko pozostał sam na drodze.
 Przetarł oczy, przeżegnał się, znowu przetarł oczy, znowu się przeżegnał trzykrotnie, splunął, zaklął, i począł chwy-