Strona:Verner von Heidenstam-Hans Alienus.djvu/72

kiem, żelaznem łożu poza siatką przeciw moskitom, stanął pochylony i szarpnął palcami lamówkę spodni, jakby strzepywał kurz.
 — Cóż to był za hałas i brzęk szkła w pokoju tego głupiego Jasona? — spytała.
 — Ano... słyszałaś już pewnie od dziewcząt, że bawiliśmy się wraz z Hansem. Postanowiliśmy żyć jedynie dla szczęścia. Wierzaj jednak, że musiałem wytężyć całą swą, znaną energję, by położyć kres hulance. Musiałem przyrzec, że jutro wezmę również udział. Dobrze nawet, iż znajdzie się w tem gronie ktoś starszy i rozsądniejszy, zaś Alienusowi zależy na rozmowie ze mną, by otrzymał niektóre wskazówki i kierunek w myślach, jakie go zajmują.
 — Cóż to masz na plecach?
 Almerini zdjął surdut i obejrzał go.
 Ktoś wypisał z tylu kredą:
 — „Pozdrów swój krzyż pański“!
 — Doprawdy! — zawołał. — Niema głupstwa, na któreby nie wpadł Hans Alienus, gdy mu przyjdzie ochota szaleć.
 — Zupełna racja! Betty opowiadała, że raz, czując się pokrzywdzonym przez nauczyciela, chciał sobie podciąć żyły.
 — Słyszałem o tem. Obyśmy tylko mieli jutro pogodę!
 — Hans Alienus ma zazwyczaj i do pogody szczęście! Pomyśl jednak, mój drogi, ile cię to wszystko kosztować musi!
 — Może sobie pozwolić na pewną przyjemność, tytułem zaliczki, ten, kto ma niemal na widelcu miljonowy spadek!