korpusem tak, jakby chciała formalnie wspiąć się na niego, i zanieść mu do ust gorący pocałunek.
Oba te rodzaje objęć możliwe są tylko w pozycji stojącej i przy pokaźnym wzroście mężczyzny.
Kochankowie spoczywają zwierając się silnie ze sobą.
Zaślepieni bolesną rozkoszą szału, nacierają na siebie, pragnąc wniknąć w siebie fizycznie i stopić się w jedną całość.
Oba ostatnie uściski, są wynikiem zenitu napięcia szału.
Te są uściski w liczbie osiem sklasyfikowane przez Babhravia.
Suvarnanabha cytuje jeszcze cztery, odnoszące się do poszczególnych członków ciała;
1. uścisk ud;
2. uścisk jaghana;
3. uścisk piersi;
4. uścisk czoła.
Nazwy mówią za siebie[1].
Według niektórych uczonych w piśmie, do kategorji uścisków zaliczany został także i masaż ponieważ wywołuje ruch całego korpusu.
Sprzeciwia się temu Vatsyayana, twierdząc, że masaż stosowany jest w innych okolicznościach
- ↑ Tu jak w wielu innych wypadkach, tekst sanskrycki wyjaśniający drobiazgowo definicję, został opuszczony ze względów drastycznych.
