Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/50

 — Nie dzwoniłam na panią.
 — Wydawało mi się — odparła pokojówka, rzucając okiem na skrawki papieru, rozrzucone po podłodze. Dostrzegła także banknot, który tkwił w ręce Anieli.
 — Rachunek już został uregulowany — wyjaśniła pokojówka.
 — Wiem o tym — rzekła Aniela, wsuwając mechanicznie banknot do kieszeni.
 — Może mogę być pomocna przy spakowaniu rzeczy? — pokojówka nie ruszała się z miejsca.
 — Nie, dziękuję — odparła Aniela.
 Pokojówka ukłoniła się i skierowała się ku wyjściu. Ale wnet zawróciła i szczotką ręczną, którą trzymała w ręku, zaczęła zbierać z podłogi skrawki podartego listu.
 Aniela jako córka „starego Lipy“ odrazu domyśliła się, co oznacza manewr pokojówki.
 — Niech to pani zostawi. Na porządkowanie będzie dość czasu gdy opuszczę pokój
 — Dlaczego? — zareagowała pokojówka, a z jej twarzy nie znikał zimny uśmiech. — U nas tu zawsze musi panować czystość idealna.
 — Proszę to zostawić i przynieść mi herbatę.
 — Poco zostawić tu śmiecie — roześmiała się głupkowato usiłując wyjść z numeru wraz z śmietniczką, do której zdążyła wrzucić skrawki podartego listu.
 Aniela bez namysłu uderzyła ją w rękę, zabrała śmietniczkę i zawołała surowo:
 — Pokojówka musi się słuchać gości, a nie odwrotnie! śmietniczka nie „ucieknie“, proszę mi natychmiast przynieść herbaty!
 Pokojówka schwyciła w ręce skrawki podartego listu i wybiegła czymprędzej z pokoju, zamykając od strony zewnętrznej drzwi na klucz.