Strona:Urke-Nachalnik - W matni.djvu/46

 Wołkow momentalnie znalazł się w pokoju z wyciągniętym rewolwerem w ręku.
 Jego oczy zderzyły się ze wzrokiem Janka, który także powitał go wyciągniętą lufą browninga.
 — Przepraszam — odezwał się Wołkow, opuszczając głowę i chowając rewolwer do kieszeni.
 Przez chwilę obaj milczeli. Janek niespokojnie tylko obserwował Wołkowa. Wreszcie Janek wómógł na sobie uśmiech i rzekł:
 — Co powiesz mi dobrego?
 — Wołkow odetchnął głęboko i wyrzucił z siebie tylko jedno słowo:
 — Służba..
 — Kogo szukacie?
 — Nie zachowujesz się dość ostrożnie — wyjąkał Wołkow.
 — Ja zachowuję się dość przezornie — odparł Janek. — To nie moja wina, że macie na każdym kroku konfidentów i „kapusiów“. Ufam twojej przyjaźni, której nam ślubowałeś. Pomożesz mi stąd się wydostać?
 — Nie mogę...
 Janek dobył rewolweru i z uśmiechem ironicznym na ustach zawołał:
 — Trudno. Będę bronił mej wolności jak będę mógł!...
 — Hotel otoczony jest przez „naszych“ ludzi. Nie ujdziesz stąd! — wyjaśniał Wołkow, trzęsąc się, jak w febrze. Jego twarz przybrała barwę ziemistą.
 — Spełnij swój obowiązek! drażnił się Janek z Wołkowem.
 Wołkow roześmiał się i odpowiedział:
 — Tym razem cię uratuję, ale pamiętaj!...
 Janek uścisnął jego dłoń:
 — Nigdy ci tego nie zapomnę!
 — Zachowuj większą ostrożność! Odchodzę stąd