Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/3

—   2255   —

 — Ale to nie wszystko. Mariano musi zrezygnować z tytułu hrabiego. Będzie pan musiał oświadczyć, że to ja jestem chłopcem, którego porwano i usunięto.
 Więźniowie oniemieli ze zdumienia.
 — Odpowiadajże pan! — zawołał Meksykanin tonem rozkazującym.
 — Ah, — rzekł don Fernando — chcesz zostać hrabią Rodriganda?
 — Tak jest — odpowiedział zapytany z bezczelną szczerością. — To mój warunek.
 — Nigdy się nań nie zgodzę.
 — W takim razie nikt z was nie ujrzy światła dziennego! Daję panu pół godziny do namysłu. Jeżeli po upływie tego czasu nie powie pan „tak“, nikt z was nie otrzyma ani jadła, ani napoju i wyginiecie wszyscy marnie.
 — Bóg nas ocali.
 — Don Fernando, niech pan nie rozmawia z tym młokosem! — odezwał się Zorski.
 — Co? Nazywacie mnie młokosem? Oto zapłata!
 Podszedł do Zorskiego skutego łańcuchem, i zamierzył się; nie zdążył jednak uderzyć, ponieważ ktoś chwycił go za ramię. Odwrócił się przerażony, i ujrzał parę błyszczących oczu oraz lufę rewolweru. Trupia bladość pokryła jego oblicze.
 — Kto to jest? Czego tu chcecie? — wybełkotał w osłupieniu.
 — Zaraz się dowiesz! — rzekł Robert. —