Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 81.djvu/15

—   2267   —

 Juarez spojrzał na nich i potrząsnął głową. Twarz mu rozjaśnił łagodny wyraz, tak rzadko pojawiający się u Zapoteki.
 — Sądziłem, że pan mnie zna, sennor Zorski — rzekł.
 — Nie przeczę — potwierdził lekarz. — Ma pan mocny niezłomny charakter, przeprowadza pan każdy swój plan, każde zamierzenie.
 — Nic zresztą?
 — Sercem pańskim nie kieruje wyłącznie rozum. Dlatego spodziewam się, że nasza prośba nie będzie daremna.
 — Hm, czego właściwie ode mnie żądacie?
 Pozwól pan uciec arcyksięciu!
 — A jeżeli się nie zgodzę?
 — W takim razie nie skazuj go przynajmniej na śmierć.
 — Sennores, wymagacie za wiele. Jako człowiek przemawiałem do człowieka; niestety, Maksymilian słów moich nie słuchał.
 — Jakież zaślepienie! — zawołał Zorski.
 — Wysłałem sennoritę Emilię. Zwróciła uwagę Maksymiliana na tych, kórzy go otaczają. Udowodniłem, że otoczenie jego składa się ze zdrajców, albo głupich awanturników. Nie słuchał.
 — W takim razie sam ponosi winę.
 — Tak, sam. Kazałem powiedzieć, że droga do morza pozostanie dlań do ostatniej chwili otwarta, — na moje zapewnienia odpowiadał śmiechem. Kazałem ponadto powiedzieć, że, pochwyciwszy go w ręce,