Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/3

—   2227   —

żołądek, bo nic nie je. Chudycie, wzdycha po kątach, stęka, jęczy i płacze, jakgdyby wkrótce umrzeć miała.
 Czarny Gerard znał Pirnera. Słowa starca nie działały też na niego tak, jak na innych.
 — Gdzież jest teraz?
 — W pokoju.
 — Pozwólcie więc, abym się z nią przywitał.
 Gerard wszedł do sieni, otworzył drzwi od pokoju i spojrzał do środka.
 — Nie ma nikogo — rzekł.
 — Ależ jest na pewno! — odparł stary.
 — Gdzież się podziała? — zapytał Gerard z uśmiechem.
 — Jest tutaj.
 Pirnero wskazał na miejsce, na którym Rezedilla siedziała przed chwilą. Było puste.
 — Jak mi Bóg miły, nie ma jej! — zawołał ze zdziwieniem. — Uciekła. To dopiero zachowanie! Do stu siarczystych piorunów! Cóżeście jej zrobili?
 — Ja? Jakto?
 — Nie znosi was!
 — Trudno mi zrozumieć.
 Cóż robić? Powiedzcie, drogi sennor Pirnero, czy mogę umieścić u was konia, muły i ładunek?
 — Oczywiście.
 — Wolałbym zostawić towar w zamkniętym miejscu.
 — Ah, czy to rzeczy wartościowe?
 — Owszem. Ołów.