Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 80.djvu/22

—   2246   —

i oświadczył, że muszą teraz rozwinąć największą szybkość. Popędzili jak wicher.
 Tuż pod Santa Jaga spotkali człowieka, który szedł powoli obok wózka ciągnionego przez wołu.
 Gerard ukłonił się i zapytał:
 — Jak daleko stąd do miasta?
 — Kwadrans drogi.
 — Znacie je dobrze?
 — A jakżeby. Urodziłem się tam i tam mieszkam.
 Gerard obserwował ślady wózka od rana. Zapytał więc:
 — Przybywacie z północy? Spotkaliście po drodze wielu ludzi?
 — Nikogo. A właściwie żadnego piechura.
 — Ale jakiś jeździec was dogonił? Znacie go może?
 — Hm — odpowiedział nieznajomy, uśmiechając się przebiegle. — Może i znam.
 — Powiadacie może. Dlaczego „może“?
 — Wiem, że ten sennor nie chciał, abym go poznał. Zatoczył koło, aby mnie ominąć.
 — Któż taki.
 Człowiek idący obok wózka znowu uśmiechnął się i rzekł:
 — Mam wrażenie, że bardzo wam na tym zależy. Sennor, jestem biedakiem, a każda usługa zasługuje na nagrodę.
 — Oto ją macie — rzekł Gerard, rzucając mu srebrną monetę.