Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 79.djvu/2

—   2198   —

O nie, pirat ze swoimi ludźmi zawsze postępuje uczciwie.
 — A Grandeprise postępował inaczej? Był nieuczciwy wobec was? Mianowicie?
 — Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Nie znam pana.
 — Nazywają mnie doktorem Hilario.
 — To nie wystarczy. Nie wiemy, co o panu myśleć.
 — Możecie się łatwo dowiedzieć.
 — Taki właśnie mamy zamiar. Musimy wiedzieć, czyś sennor naszym przyjacielem, czy wrogiem.
 — To jasne, że przyjacielem! Nie zauważyliście, że znam wasze tajemnice?
 — Mam wrażenie, że istotnie wie pan coś niecoś.
 — Coś niecoś? Pah! Wiem wszystko!
 Dowiedziałem się wszystko od sennora Pabla i sennority Józefy.
 — Jakże do tego doszło.
 — Wiecie chyba dobrze, jak niebezpieczną grę polityczną prowadzili. Skazano ich na banicję. Życiu ich grozi niebezpieczeństwo. Ponieważ nie chcieli usłuchać rozkazu, poszukali bezpiecznego schronienia...
 — Znaleźli je? — zapytał szybko Cortejo.
 — Tak. Tu u mnie, w klasztorze.
 — Chwała Bogu! — westchnął z ulgą notariusz. — Są tutaj?
 — Oczywiście.