Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/9

—   2175   —

 — Błoto uliczne. Dotknijcie. — I cóż?
 — Jeszcze mokre i miękkie.
 — Nie chcę się z wami spierać. Posłuchajcie mojej rady. Policja dowie się w ciągu krótkiego czasu, gdzie zbiegowie mieszkali. Jeżeli tu zostaniecie, rozprawi się z wami bez wielkich ceregieli.
 — Macie rację. Odchodzę. Ale dokąd?
 — Pójdziecie, oczywiście, ze mną.
 Po upływie dziesięciu minut opuścili gospodę. Gdy przechodzili obok domu handlarza, sam właściciel stał przed bramą. Sępi Dziób skorzystał ze sposobności i zapytał:
 — Macie dużo koni w stajni, sennor
 — Dziś tylko cztery — brzmiała odpowiedź.
 — Możecie sprzedać jednego?
 — Tylko jednego. Pozostałe są mi potrzebne. Sprzedałem dziś okazałą parę dwom nieznajomym w Queretaro. Mówili, że jadą do La Puobla.
 Sępi Dziób poprosił, by handlarz opisał wygląd tych, którzy konie kupili, i doszedł do wniosku, że byli to istotnie Cortejo i Landola. Po krótkim targu Grandeprise kupił konia.
 Sępi Dziób udał się z strzelcem do gospody I kazał obudzić Roberta, który zdumiał się, usłyszawszy, co zaszło podczas jego snu. Postanowiono ruszyć natychmiast konno w ślad za zbiegami. Robert musiał jeszcze pomówić z panem Magnusem i alkaldem, nie mógł więc sobą dysponować. Grandeprise musiał ruszyć natychmiast. Towarzyszył mu Sępi Dziób. Postanowiono, że obydwaj będą czekać na Roberta i Petersa w miejscowości Tuła.