Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/6

—   2172   —

go Rodriganda. Wysłuchawszy go z rosnącym zaciekawieniem, Grandeprise zawołał:
 — Na Boga! Uratowałem również Pabla Corteja i jego córkę!
 — Co? — zapytał Sępi Dziób ze zdumieniem.
 — Tak. Teraz rozumiem wszystko! Bez mojej pomocy zginąłby w ślepocie, a ona zgniłaby w więzieniu.
 — Musicie mi to opowiedzieć!
 — Dobrze. Mam jednak wrażenie, że postępowałem głupio.
 Grandeprise opowiedział, co zaszło od spotkania Corteja aż do chwili obecnej. Sępi Dziób słuchał z wielkim napięciem. Po chwili rzekł:
 — Master! Cieszę się bardzo z odnalezienia was, teraz bowiem wiem, jak można będzie odszukać zaginionych. Dowiedzcie się, kim właściwie jest ten Antonio Veridante. — To nikt inny, jak Gasparino Cortejo!
 — Nie może być!
 — — Ależ tak. Szuka swego brata. Dziś wieczorem chciał włożyć trupa do pustej trumny żyjącego hrabiego. Schwytaliśmy go. Ale wyście go uwolnili.
 — Powtarzam, że to być nie może!
 — Pah! Chcecie wiedzieć, kto był sekretarzem tego Veridante, a właściwie Gasparina Corteja? Poczciwym sekretarzem jest człowiek, którego napróżno szukacie. To Henrico Landola, pirat Grandeprise we własnej osobie!
 Strzelec oniemiał. Zeskoczył z hamaku na po-