Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/4

—   2170   —

gnetami lub kulą, oczywiście, o ile zarzutów nie można udowodnić.
 — Mam nadzieję, że się wam nie uda przeprowadzić tego rodzaju dowodu, master!
 — Pah! Schowajcie swój pistolet i posłuchajcie. Jeżeli nie będę miał racji, chętnie stanę do walki.
 Grandeprise nie schował rewolweru; usiadł z ponurą miną w hamaku i odparł:
 — Mówcie! Miejcie się jednak na baczności. O jedno słowo za wiele, a wpakuję wam kulę w łeb.
 — Albo ja wam w łeb strzelę! — uśmiechnął się Sępi Dziób. — Mniemacie, jakobyście mnie znali, ale mylicie się gruntownie. Moja kula miała już dziś kilkakrotnie sposobność i powód do przebicia waszej głowy. Ale to do rzeczy nie należy. Odpowiadajcie szczerze. Byliście w Veracruz?
 — Byłem.
 — Tam poznaliście dwóch mężczyzn, sennora Veridante i jego sekretarza? Wczoraj przybyliście z nimi do Meksyku i pilnowaliście wieczorem bramy cmentarnej, podczas gdy tamci dwaj dokonali znieważenia zwłok i oszustwa?
 Grandeprise wytrzeszczył oczy.
 — Skąd te pytania? Tak, pilnowałem bramy, ale o znieważeniu zwłok, lub o oszustwie nie może być mowy.
 — Jesteście przekonani?
 — Przysięgam na wszystkie świętości.