Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 78.djvu/23

—   2189   —

 — Znałem i ja podobną kobietę.
 — To rzadko spotykane typy. Ta, o której mówiłem, wywiodła w pole Francuzów i wydała Juarezowi Chihuahua.
 Starzec zerwał się z miejsca.
 — Do kroćset! Czy nie nazywa się przypadkiem Emilia?
 — Tak — odparł Arrastro. — Nazywają ją sennoritą Emilią. Czy to ta, którą znacie?
 — Tak. Gdzież teraz przebywa?
 — W Cuernavacca.
 — Czyżby miała dostęp nawet do cesarza?
 — Nie. Ale pertraktuje z jego otoczeniem.
 — Czy mam z nią wejść w kontakt?
 — Oczywiście. Będzie pan musiał podjąć z nią walkę.
 Stosunek Hilaria do całej sprawy zmienił się w jednej chwili. Pewność, że spotka Emilię, pogodziła go w zupełności z powierzonym mu zadaniem.
 Obydwaj spiskowcy rozstali się po przyjacielsku. Tajemniczy grubas dosiadł konia i zaczął zjeżdżać z klasztornej góry. U jej podnóża spotkał dwóch jeźdźców, jadących pod górę. Konie mieli zmęczone, wyczerpane. Widocznie podróż znużyła ich bardzo. Zatrzymali się. Jeden zapytał:
 — Powiedzcie, sennor, to miasteczko przed nami nazywa się Santa Jaga, a budynek na górze należy do klasztoru della Barbara, nieprawdaż?
 — Tak.
 — Zna pan klasztor? Czy nie mieszka tam w nim niejaki doktór Hilario?