Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 77.djvu/30

—   2168   —

wyniosłą, że sługus nie wątpił o jego autentyczności. Odszedł, aby spełnić polecenie.
 Odźwierny wszedł na palcach do pokoju, gdzie spał Grandeprise, aby nie budzić innych gości
 — Cóż takiego? — zapytał zatroskany strzelec.
 — Sennor, jakiś pan na was czeka. Chciałby pomówić z panem. To szlachcic wysokiego rodu. Nazywa się don — don — don Alcanto de Valesquo y—y—y... — Strasznie długo nazwisko!
 Strzelec potrząsnął głową.
 — Jestem bardzo ciekaw. Niech wejdzie!
 Gdy się odźwierny oddalił. Grandeprise zapalił światło i skontrolował, czy rewolwer jest naładowany.
 Wszedł nieznajomy. Zamknął za sobą drzwi i zaryglował nawet z wielką ostrożnością. Obydwaj spojrzeli na siebie ze zdumieniem. Tego się żaden z nich nie spodziewał.
 — Do licha! — zawołał Sępi Dziób. — Grandeprise!
 — Do kroćset, Sępi Dziób! Wy tutaj? Jakieście się dostali do Meksyku? Widziałem was przecież u Juareza!
 — Byłem świadkiem waszego odjazdu nad Rio del Norte. Nazwisko wasze brzmi pięknie, ale przywodzi mi na pamięć coś obrzydliwego. Znam pewnego nicponia, który tak samo się nazywa.
 — Zounds! Znacie go?
 — Nawet bardzo dobrze! — rzekł Sępi Dziób. — Osobiście i ze słyszenia.
 — Naprawdę? Oddawna szukam tego łotra.