Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/3

—   2113   —

 Wsiedli do szalupy i podpłynęli do brzegu. Przy lądowaniu wzrok kapitana padł na wielkie, rozległe cmentarzysko, pełne grobów.
 — To cmentarz Francuzów, — rzekł — których pod tutejszym tropikalnym niebem strawiła gorączka. Te lekkomyślne bestie nazywają go jardin d‘acclimatation — ogrodem aklimatyzacji.
 — Tak, kto tu leży, ten się już zaaklimatyzował — mruknął Piers.
 Poczęli przeszukiwać miasto. Obiegli kilkakrotnie wszystkie ulice. W urzędzie celnym dowiedzieli się, że niejaki Antonio Veridante zgłaszał się z pakunkami.
 Weszli znowu do gospody, w której byli przed chwilą, szukając Corteja i Grandeprise‘a. Kapitan był rzetelnie zmęczony.
 — Odpoczniemy przez chwilę — rzekł, podchodząc do jedynego wolnego stolika.
 Podszedłszy bliżej, omal nie cofnął się w najwyższym przerażeniu. Przy stoliku siedziało dwóch mężczyzn. Wagner zląkł się jednego z nich, starszego wiekiem od towarzysza. Człowiek ten ubrany był w zwykły strój strzelecki. Nos kolosalnych rozmiarów sterczał mu między oczami, jak kij potężny.
 Zmieszanie kapitana nie uszło uwagi „nosala“. Ściągnął usta, wypluł grubą smugę brunatnego soku tytoniowego, pociągnął olbrzymi haust wina i rzekł: