Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 76.djvu/12

—   2122   —

cuskiemu posłowi w Madrycie, lub przedstawicielowi rządu hiszpańskiego w Paryżu.
 — Uważałem to za niepotrzebne. A więc, zdaniem pana, zawiadomienie poselstwa jest konieczne?
 — Tak.
 — Jestem adwokatem i znam ustawy — rzekł Cortejo groźnym tonem.
 — Na pierwszą część zdania zgadzam się, co do drugiej jednak mam pewne wątpliwości.
 — Chce mnie pan obrazić, sennor?
 Francuz obrzucił Hiszpana lekcoważącym spojrzeniem.
 — Ani mi przez myśl nie przeszło!
 Spojrzenie Francuza doprowadziło Corteja do wściekłości, rzekł więc ze złością:
 — Mimo to wątpi pan w moją znajomość ustaw!
 — Tak, wątpię. Pańskie przekonanie, że wystarczy tu interwencja hiszpańskiego pełnomocnika, byłoby uzasadnione w czasach pokoju. Obecnie panuje stan wojenny.
 — A więc chce mnie pan znowu wysłać za ocean? Czy nie mógłbym przynajmniej pobieżnie zaznajomić się ze stanem interesów?
 — Nie mogę się na to zgodzić.
 — Zarząd znajdował się dotąd w rękach sennora, który skazany na banicję, nie może piastować urzędu.
 — Gdzie przebywa teraz?
 Francuz wzruszył ramionami.