Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 75.djvu/17

—   2101   —

 — Tylko cierpliwości! — rzekł kapitan, mimo, że sam odczuwał zniecierpliwienie. — Opowiem jeszcze więcej. Czy wiadomo panu kto żyje jeszcze, oprócz hrabiego? Zorski i domniemany dziedzic hrabiego — Mariano. Rozmawiałem z nim, spędziliśmy razem na tym statku sporo czasu.
 — Niech pan opowiada, sennor! Albo niech mi pan raczej pozwoli stawiać pytania!
 — Ależ chętnie! Niech pan pyta.
 — Znam historię Zorskiego, aż do chwili jego wyjazdu z Hiszpanii. Poco wyjechał do Meksyku?
 — Aby odnaleźć niejakiego Landolę. Nazwisko to jest panu zapewne nieznane?
 — Nie, nie znam go. Cóż to za człowiek?
 — Nazywa się Henrico Landola; jest kapitanem. W rzeczywistości to sławny Grandeprise, komendant statku pirackiego „Lion“. Zapewne znacie panowie jego historię?
 — Tak, przypominam sobie — odparł Cortejo.
 — Właściwymi sprawcami — ciągnął kapitan — są dwaj bracia Cortejowie. Ten przeklęty Landola jest ich zausznikiem i wykonawcą zleceń. Starłbym na miazgę, gdyby mi się kiedyś udało dostać go w swe ręce.
 — Na nic lepszego nie zasłużył — zauważył Landola.
 Kapitan ciągnął dalej:
 — Znacie może niejaką Klaryssę, która przebywa obecnie w Rodrigandzie?
 — Owszem — odparł Cortejo.
 — Gasparino Cortejo poślubił ją w tajemnicy.