Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/9

—   2037   —

przed panem komisarzem, gdyż wydaje mi się niespełna rozumu.
 — Jego dziwaczny ubiór wywołał zbiegowisko. Żądałem informacyj, a nie otrzymawszy zadawalającej odpowiedzi, aresztowałem go.
 — Czy poszedł dobrowolnie?
 — Tak, lecz tu zachowywał się, jak grubianin i śmiał nawet grozić, gdyż — ha, ha, ha! — gdyż nie traktowaliśmy go jak gentelmana — tak twierdzi.
 — Tak, i ponieważ grożono mi zamknięciem — dodał Sępi Dziób.
 Komisarz spojrzał nań groźnie.
 — Odpowiadać tylko wówczas, kiedy pytają!
 — Nie mogę czekać, aż się komuś zechce mnie pytać — odrzekł trapper. — Czas nagli; muszę najbliższym pociągiem wyjechać.
 — Dokąd?
 — Nie mam powodu każdemu opowiadać.
 — Ach! Tak, tak! I ja się też nie dowiem?
 — Jeśli pan posiada odpowiednie kompetencje, jeśli będzie mnie pan pytał uprzejmie — nie odmówię odpowiedzi.
 Komisarz roześmiał się szyderczo.
 — No, odpowiednie kompetencje posiadam, a uprzejmym będę, o ile uznam za właściwe.
 Komisarz wrócił do swego gabinetu i skinął na policjanta, aby przyniósł plecak i broń.
 Sępi Dziób wszedł za nim. W pokoju ujrzał człowieka, tak podobnego do komisarza, że nietrudno było odgadnąć w nich braci. W oczy rzucało się