Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 73.djvu/25

—   2053   —

 — W takim razie będzie pan musiał odejść z kwitkiem.
 — Na to nie przystaję. Zgłaszam się w bardzo ważnej sprawie.
 — Tak, tak. Sprawa prywatna?
 Old master wywarł niezwykłe wrażenie na westmanie, Innemuby nie odpowiedział tak, jak jemu:
 — Właściwie nie powinienem panu powiedzieć, ale sprawia pan na mnie wrażenie gentlemana i dlatego będę wspaniałomyślny. Nie, to nie jest sprawa prywatna. Ale więcej nie mogę zdradzić.
 — Czy nie zna pan takiego pana, któryby mógł mię wprowadzić do Jego Ekscelencji?
 — Owszem. Ale nie ma go tutaj. Przyjdzie dopiero później.
 — Co to za osoba?
 — Nie osoba, lecz porucznik huzarów gwardii, nazywa się Robert Helmer.
 Coś drgnęło na twarzy starszego pana.
 — Znam go. Miał przyjechać do stolicy.
 — Tak.
 — Ale sądziłem, że udał się w podróż?
 — Chciał wyjechać. Lecz spotkałem go w Zalesiu. Dowiedział się ode mnie rzeczy, które uważa za stosowne zakomunikować ministrowi.
 — Jeśli tak jest w istocie, to zastąpię porucznika i wprowadzę pana, oczywiście, o ile pan mi powie kim jesteś.
 — Nie tutaj. Tu usłyszy odźwierny.
 Więc chodź pan! — uśmiechnął się nieznajomy