Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/26

—   2026   —

góle może mnie pytać pierwszy lepszy! Ja nie pytałem wszak pana kapitana o jego miłostki.
 Hrabia skinął z uśmiechem głową.
 — Myli się pan. O pańskich miłosnych stosunkach nie było wcale mowy. Chcieliśmy się tylko dowiedzieć, kim pan jesteś. Nietrudno zrozumieć te chęci.
 — Kim jestem? Hm! Że się nazywam Sępi Dziób, to rzecz sama przez się zrozumiała ze względu na mój nos. A że jestem myśliwym z prerii — to tylko mnie obchodzi.
 — Myśliwym z prerii? — mruknął nadleśniczy. — Ach dlatego tak był łasy na zwierzynę.
 — Tak. Dlatego właśnie nie mogłem wytrzymać, skoro zobaczyłem kozła. Zdjąłem strzelbę i zastrzeliłem.
 — Do piorunów! A więc pan go zastrzelił? Nie.
 — Nie ja.
 — Niech piorun trzaśnie! Ale wszak dostarczał panu od lat zwierzynę?
 — Boże uchowaj! — roześmiał się Sępi Dziób.
 — Istotnie? — pytał zdumiony kapitan. — A więc nie jest kłusownikiem?
 — Ani trochę; tak samo jak ja nie jestem handlarzem zwierzyny.
 — Do pioruna! A zatem prowadził mnie pan za nos?
 — Tak odpowiedział obojętnie Sępi Dziób.
 Stary zerwał się z najwyższą wściekłością i huknął: