Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 72.djvu/20

—   2020   —

 — Tomaszu! — zawołał kapitan. — Czy nie widziałeś jeźdźca?
 — Tak, — brzmiała twierdząca odpowiedź.
 — Z workiem na plecach?
 — Tak; z workiem.
 — Dokądże jechał?
 — Zdawał się śpieszyć, ale zapytał, zatrzymawszy się przy mnie, o willę Rodriganda.
 — A więc pomknął ku willi?
 — Tak, panie kapitanie.
 — Dobrze, więc go dogonimy. Naprzód, młodzieńcy! Który z was schwyta tego ptaszka, dostanie całoroczny żołd.
 Mimo podeszłego wieku, mknął na czele. Zdawało się, że sam chce zdobyć nagrodę.
 Niedaleko zamku hrabia Manuel de Rodriganda y Sevilla zbudował śliczny domek wiejski, w którym zamieszkał z córką i wnuczką, a także z matką i siostrą Zorskiego. Stary nadleśniczy nie chciał się wyprowadzać ze swego zamku.
 Wkrótce po ucieczce Sępiego Dzioba traktem jechał lekki wóz. Skręcił na drogę, prowadzącą do Rodriganda. Siedział w nim Robert, który po trzech tygodniach wracał z podróży.
 Po krótkim czasie ukazała się ozdobna budowla willi. Brama była naoścież otwarta. Młody człowiek wyszedł, zapłacił stangretowi i wbiegł po schodach na górę.
 — Panie poruczniku! Witam, witam! — zawołał odźwierny.