Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 71.djvu/1

—   1973   —

 — To rzecz ubolewania godna. Dowiedziałem się, że winę ponoszą wyłącznie ci panowie. Czy sprawa przeniknęła do szerokich kół?
 — Jestem przekonany, że wręcz przeciwnie, Ekscelencjo.
 — Pragnę więc, aby zachować najgłębsze milczenie. Uda się pan natychmiast do uczestników polowania, aby im milczenie surowo nakazać. Punktualnie o jedenastej pan się u mnie zamelduje.
 Lekkim gestem pożegnał podporucznika. Platen wyszedł i udał się przedewszystkim do pułkownika, postanawiając nie okazywać wobec obu rannych miękkiego serca.
 Pułkownik leżał w łóżku, otoczony swoimi bliskimi. Żona jego podeszła do Platena. Twarz jej zionęła nienawiścią.
 — Ach, podporuczniku Platenie, — zawołała — muszę panu powiedzieć...
 — Przepraszam, łaskawa pani, — przerwał Platen szybko. — tak poprostu podporucznikiem Platenem nazywają mnie tylko koledzy i tylko ci, których przyjaźń uprawnia do skrótu.
 Umilkła, ale potem dodała bardziej podniesionym głosem:
 — No, dobrze, szanowny panie podporuczniku Platen, muszę panu oświadczyć, że to podłość w ten sposób kaleczyć mego męża!
 — Jeszcze przed południem udam się do jenerała i zażądam, aby pociągnięto do odpowiedzialnoś-