Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/3

—   1947   —

wił go Różyczce i dodał: — To mój przyjaciel. Czy nie zechcesz go polecić Wielkiemu Księciu?
 Podała Platenowi rączkę, którą ucałował, i rzekła:
 — Czy pan tańczy, panie podporuczniku?
 Namiętnie, łaskawa pani! — odpowiedział z rumieńcem radości.
 — A więc niech Robert przyniesie karnet, aby się pan mógł wpisać. Jego przyjacielowi przyrzekam pierwszy po nim taniec. Teraz zaś podejdziemy do Wielkiego Księcia i przedstawię pana.
 Oddalili się. Pułkownik został sam wśród oficerów. Wyjął chustkę, otarł czoło i, głęboko oddychając, wyznał:
 — Myślałem, że zemdleję. Muszę usiąść!
 Podszedł do żony, aby się pocieszyć. Utworzyły się gromadki. Damy były zachwycone. Dowiódł przecież, że jest nie tylko pięknym mężczyzną, ale mężczyzną w pełnym tego słowa znaczeniu. Ale największą sensacja miała ich dopiero spotkać. Otworzono naoścież drzwi i rozległo się donośnie:
 — Jego Królewska Mość.
 Wielki Książę natychmiast podszedł do drzwi, aby przyjąć wysokiego gościa.
 — Nie mogłem sobie odmówić spędzenia paru chwil u Waszej Wysokości — rzekł król do Wielkiego Księcia. — Przedstaw mi pan swoich gości.
 Najwybitniejsi goście skupili się natychmiast dookoła króla, pozostali stanęli w odpowiednim oddaleniu, szeptem komentując zachodzące wypadki.