Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/14

—   1958   —

Zapukano cicho do drzwi. Na zaproszenie weszła Różyczka, gotowa do wyjazdu.
 — Dzieńdobry, Robercie — powitała go, wyciągając rękę. — Czy spałeś?
 — Nie — odpowiedział.
 — Czy sporządziłeś testament? — zapytała żartobliwie.
 Odezwał się poważnym tonem:
 — Moja droga Różyczko, wynik pojedynku nawet dla najlepszego szermierza i strzelca jest zawsze niepewny. A jeśli się wychodzi zwycięsko, to przygnębia myśl, że się zabiło lub raniło człowieka.
 — Słusznie, drogi Robercie. Ale nie jestem zaniepokojona. A co się tyczy twoich przeciwników, to możesz mieć spokojne sumienie.. Słyszałeś, że pragną twej śmierci.
 — Ale ja ich nie zabiję.
 — Proszę cię jednak bardzo, abyś dla zbytniej pobłażliwości nie narażał się lekkomyślnie na niebezpieczeństwo. Powiadają, że Ravenow jest dzielnym szermierzem, a pułkownik wyśmienitym strzelcem.
 — Nie troszcz się! Czuję swą przewagę.
 — A moja kokardka? Miała być twoim talizmanem.
 — Noszę na sercu — uśmiechnął się. — Zastanowiłaś się, czy zażądasz jej z powrotem?
 — To zależy, czy będę zadowolona z twego postępowania wobec wrogów, — rzekła. — Ale już pół do czwartej.