Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 70.djvu/1

—   1945   —

 — Na Boga, to on... Masz słuszność... — odpowiedział zapytany.
 — Skąd Helmer do świty Wielkiego Księcia?
 Zdumiał się jeszcze bardziej, skoro zobaczył tors Helmara.
 — Niech mnie licho porwie! Pięć orderów i jeden krzyż zasługi! Czy jestem zaczarowany?
 — Trzyma pod rękę tę córkę stangreta! Zdaje się, Branden, że kpią z nas.
 — Zobaczymy, zobaczymy! Jego Wysokość przedstawia ich właśnie. Do pioruna! Co on powiedział teraz naszemu jenerałowi? — zapytał Branden.
 Platen, który stał w pobliżu, objaśnił ich z uśmiechem:
 — Polecił jenerałowi podporucznika Helmera i jego damę; kazał przedstawić ich oficerom gwardii.
 Niech mnie wszyscy diabli porwą, jeśli coś podobnego przeżyłem! — krzyknął niemal głośno Branden. — Wygląda to na wspaniałe zadośćuczynienie dla tego podporucznika.
 — Tak jest — odpowiedział Platen. Wiem z pewnych ust, że bal został wyprawiony jedynie dla niego. Wielki Książę daje świetną nauczkę oficerom gwardii za to, że odtrącili jego ulubieńca. Pułkownik zapomniał wczoraj nazwisko podporucznika; dziś przypomina jemu i nam wszystkim szef całej gwardii.
 — Nigdy nie oglądałem tak pysznej sceny, na honor! — mruczał Branden. — Teraz podporucznik