Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 69.djvu/19

—   1935   —

ma i dać ci do walki kokardkę. Czy dobra jest ta, którą noszę na sukni?
 Jej naturalność, delikatna i czuła, wzruszyła go do głębi. Czuł, jak krew pulsuje mu w skroniach. Odpowiedział:
 — O, jaka piękna! Czy na prawdę mi dajesz?
 — Chętnie. — Zerwała jedwabną kokardkę z sukni i podała Robertowi. Więc gdzie ją umieścisz?
 — Nie na mundurze, lecz pod nim. Na sercu!
 Różyczka oblała się rumieńcem i opuściła długie, jedwabiste rzęsy, lecz po chwili podniosła powieki.
 — Tak, to najlepsze miejsce. Będę ją później nosiła z dumą.
 — Jakto? Mam zwrócić? — zawołał.
 — Czy nie?
 — Tak; jeśli zechcesz... — I dodał z zakłopotaniem: — Ale wówczas musiałabyś wykupić, jak to czyniły damy.
 — Wykupić? Czym?
 — Pocałunkiem.
 Rumieniec na jej policzkach rozszerzył się jeszcze bardziej i pociemniał. Opanowała niepojęte wzruszenie i zapytała:
 — Czy istotnie tak postępowały damy? Nie wiedziałam. — Ale jeśli nie odbiorę wstążki, to nie będę musiała wykupić?
 — Nie.
 — No, zastanowię się, czy odebrać, czy nie. Co wolałbyś?
 Wyznał odważnie: