Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 67.djvu/8

—   1868   —

 — No dobrze. Stawiam swego kasztana przeciw twemu arabowi.
 — Do piorunów! — zawołał Ravenow. — To piekielnie nierówne stawki, ale cóż, nie mogę się cofać. Przyjmuję. Która dziewczyna?
 — Z szyderczym uśmiechcem na ustach Golzen odparł.
 — Dziewczyna z ulicy; ta, którą ci wskażę z pośród przechodniów.
 Rozległ się głośny śmiech. Jeden z obecnych wtrącił:
 — Brawo! Golzen pragnie poświęcić swego kasztana, byleby Ravenow wsławił się zdobyciem szwaczki, czy innej podejrzanej sklepowej.
 — Stój, veto! — oznajmił Ravenow. — Mówiłem wprawdzie każda dziewczyna, ale chyba mam prawo do ograniczenia. Jeśli już musi być obca, to żądam, abyś wybrał z pośród przejeżdżających, a nie przechodzących.
 — Zgoda! — przystał Golzen. — Ustępuję ci nawet o tyle, że nie wybiorę pasażerki zwyczajnej dorożki.
 — Dziękuję! — rzekł zadowolony Ravenow. — Ile czasu dajesz mmi do zdobycia nieznajomej?
 — Pięć dni, licząc od dnia dzisiejszego.
 — Zgoda! A więc rozpoczynamy; czasu mamy wiele!
 Ravenow podniósł się i założył szablę. Prawie nie było poznać, że pokutuje w nim duch wina. Stanął z tak pewnym, drwiącym uśmiechem na ładnej