Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 66.djvu/19

—   1851   —

 — Jedno na jedenaście osób nie wystarczy, w tych podziemiach. A może mam Cortejów przyprowadzić?
 — Nie, pójdziemy z panem.
 Wyruszono w szyku, wskazanym przez Zorskiego, zgodnym, niestety, z planami Hilaria. Doktór szedł na przodzie. Wreszcie stanął przed mocnymi, obitymi blachą drzwiami i odsunął dwie zasuwy.
 — Czy masz klucz? — zapytał bratanka.
 — Tak — odparł Manfredo.
 — Czy Cortejowie są za tymi drzwiami? — zapytał Zorski.
 — Nie, za następnymi, sennor.
 Manfredo otworzył i odsunął się, aby przepuścić pozostałych. Hilario poszedł naprzód, a za nim przybysze. Nie zauważyli, że przeciwległe żelazne drzwi są niedomknięte. Zanim zdążyli powziąć podejrzenie, zanim spostrzegi niebezpieczeństwo, już doktor Hilario błyskawicznym susem skoczył naprzód i zatrzasnął za sobą drzwi.
 — Do piorunów! Jesteśmy uwięzieni! — zawołał Helmer.
 — Uff! — krzyknął Apacz.
 — W potrzasku! — wyrwało się Zorskiemu.
 Zorski wyjął z kieszeni zapałki. Przy ich świetle ujrzeli mgliste pasmo, wydobywające się z zamku. Jednocześnie poczuli silny, duszący zapach.
 — Chcą nas otruć, albo zadusić! — zawołał — Wpuszczają jakiś zabójczy gaz!