Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 60.djvu/16

—   1680   —

dodał Helmer, wymierzając rannemu potężnego kopniaka.
 — Czy o nim mówił Niedźwiedzie Oko? — rzekł Zorski.
 — Tak jest — potwierdził Apacz.
 — Starajcie się utrzymać go przy życiu. Może uda nam się dowiedzieć czegoś. Jaką odniósł ranę?
 — Przestrzelone ma płuca.
 Zorski nachylił się, zbadał ranę i rzekł:
 — Nie ma mowy o ratunku.
 — Nie ma mowy — jęknął ranny na pół przytomny. — Ach, ta twarz!
 W oczach jego malowało się niesłychane przerażenie. Spojrzawszy na leżącego obok kapitana, wycharczał:
 — Zabity! Nie żyje. Któż odda list?
 — Jaki list? — zapytał Zorski.
 — List do Corteja odpowiedział umierający głosem człowieka, któremu krew zalewa usta.
 — Gdzie jest obecnie Cortejo?
 — Nad, nad... San Juanem.
 — A list?
 Ogień oświetlał twarz umierającego. Policzki miał blade, milczał; nie miał siły odpowiedzieć.
 Zorski potrząsnął nim i zawołał głośno:
 — Gdzie jest list?
 Otworzył powoli oczy i szepnął:
 — W bucie.
 — W czyim bucie?
 Zapytany zamknął oczy. Śmierć wyciągnęła do niego rękę. Nie pomagały żadne pytania. Usta-