Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 58.djvu/17

—   1625   —

 — Jak mówiłem, poznałem Benita Juareza. Stało się to podczas wycieczki, którą urządził z Paso del Norte. Przypuszczam, iż nie popełnię zbrodni politycznej, jeżeli wyznam, że zainteresowałem się bardzo tym człowiekiem i, że miałem szczęście spotkać się z równem zainteresowaniem z tamtej strony.
 — Chce pan przez to powiedzieć, że jest przyjacielem Juareza? — rzekł komendant poważnym tonem.
 — Tak, właśnie to chciałem powiedzieć, odparł Zorski bez lęku.
 Komendant zmarszczył czoło.
 — Mam wrażenie, że odznacza się pan niezwykłą szczerością.
 — Przyzwyczaiłem się uważać szczerość cnotę.
 — Bywa ona czasami brzemienna w skutki, zwłaszcza, gdy się zmienia w nieostrożność.
 — Mam nadzieję, że dotychczas nie popełniłem nieostrożności
 — Przeciwnie. Oświadczył pan przecież, że jest zwolennikiem Juareza.
 — Nic o tem nie mówiłem. Można przecież być czyimś osobistym przyjacielem, nie podzielając jego politycznych zapatrywań. Przejdźmy więc nad tem do porządku. Powtarzam, że miałem szczęście poznać Juareza i zdobyć jego zaufanie. Obecność moja tutaj jest tego dowodem, przybywam bowiem do was, jako wysłannik Zapoteki.
 — Ach! — zawołał komendant zdumiony. Jest więc pan jego wysłannikiem? Może nawet jego pełnomocnikiem?