Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/7

—   1587   —

 — Do licha! Zapewnialiście przed chwilą, że mo gę dostać wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Tymczasem nic nie macie..
 — To wasza własna wina, sennor. Dlaczego dusza wasza pragnie rzeczy, których dać nie mogę?
 André roześmiał się i rzekł:
 — Powiedzcie mi, czego mogę dostać.
 — Mam właściwie wszystko, tylko pewne rzeczy wyszły. Mogę służyć szklanką pulque.
 — Dobrze. Lepszy rydz, niż... i tak dalej.
 Gospodarz napełnił szklankę z wielkiego dzbana. Ledwie André przyłożył szklanę do ust, wykrzywił twarz straszliwie, jakgdyby połknął ogień, i zawołał:
 — Djabelski trunek!
 — Chcecie może powiedzieć, że wam nie smakuje? — zapytał gospodarz.
 André był ostrożny, więc rzekł:
 — Doskonały napój, ale dla Meksykan.
 — A dla was?
 — Nie jestem przyzwyczajony do trunków tego rodzaju.
 — Nie jesteście Meksykaninem?
 — Nie. Nie poznaliście tego po wymowie?
 — Owszem, można się jednak mylić. Czy wolno was zapytać, kim jesteście?
 — Jestem strzelcem.
 — Domyślałem się tego. Ale jakim? Polujecie na bawoły, na węże?
 — Zapomniałem na chwilę, że w tym pięknym kraju myślistwo traktują po meksykańsku. U nas strzelec strzela do wszystkiego, co mu się nawinie pod rękę.