Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 57.djvu/15

—   1595   —

dzieć na jedno pytanie: czy wino to pić będziecie jako kwaterujący, czy też jako gość?
 — Do kroćset! Uważacie, że mam płacić za wino?
 — Jestem tego zdania.
 — Nie wiecie, że mi się należy utrzymanie?
 — Owszem. Lecz wiem równie dobrze, że wino do utrzymania nie należy.
 — Żądam wina!
 — Dostarczę, skoro zapłacicie. Dziś wino u nas drogie.
 — Bordo i moselskie kosztują grosze.
 — Flaszka bordo — piętnaście pesetów, czyli siedemdziesiąt pięć franków, moselskiego zaś wcale niema.
 — Wskażcie mi pokój! Nie chciałbym być w waszej skórze, jeżeli nie otrzymam wina.
 — Macie pokój na piętrze. Służący jest właśnie na górze; powiedzcie mu, aby go wam wskazał. Gdy strawa będzie gotowa, zawołam was, a jeżeli naprawdę chcecie wina, musicie zapłacić siedemdziesiąt pięć franków.
 — To się znajdzie.
 Po tych słowach spragniony wina podoficer zniknął za drzwiami. Twarz gospodarza wykrzywił grymas.
 — Z tym sprawa załatwiona.
 — Jeszcze nie — zauważył André. — Jestem przekonany, że nastąpi epilog.
 — Będę go oczekiwał z całym spokojem. Powiedzcie jednak, jak się nazywacie?