Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 56.djvu/17

—   1569   —

 Maksymiljan rozgniewał się nie na żarty. Mejia odparł:
 — Najjaśniejszy Panie, pokornie proszę o przebaczenie. Popełniłem to przestępstwo tylko ze względu na wasze dobro.
 — Nie należało przesadzać.
 Twarz Mejii nabrała dziwnego wyrazu. Maksymiljan znał dobrze ten wyraz, który był dowodem, że w sercu generała rozpętał się wulkan.
 — Jeżeli Najjaśniejszy Pan nie może mi przebaczyć, w takim razie wymierzę sobie sam największą karę — rzekł Mejia. — Czy wolno mi odejść?
 Podszedł do drzwi, nie czekając na odpowiedź.
 — Stać!
 Na ten okrzyk cesarza, generał zatrzymał się.
 — Czytał pan dekret do końca?
 — Tak jest, Najjaśniejszy Panie.
 — Nazwał go pan nędzną ramotą. Dlaczegóż się panu nie podoba?
 — Czy mogę mówić szczerze, Najjaśniejszy Panie?
 — Proszę o to.
 — Gdyby najzacieklejsi wrogowie cesarstwa, pragnący jego zguby, wydali w waszem, Najjaśniejszy Panie, imieniu manifest, nie wybraliby innych słów, niż te, które przeczytałem w dekrecie.
 — Dziwny pogląd.
 — To pogląd słuszny, Najjaśniejszy Panie.
 — Moi poddani muszą się wreszcie przekonać, że jestem cesarzem.
 — Nie przekonają się.